خُرَّمْ آنْ نَغْمِه کِه مَرْدُمْ.
بنظرم وقتی وبلاگیرو میبینی یا مدتی دنبال میکنی، نسبت به هر وبلاگی و یا فردی که مینویسد، شناخت نسبی و حسی پیدا میکنی که نخی ضعیف یا طنابی قطور میشود برای ادامه flow. زمان بیشتری که از خواندن و دیدن او بگذرد قطر طناب روبه فزونی میرود تا life cycle خودش را کمتر یا همراه با زندگی تو تجربه کند. قدرت کشش هر قلمی یا بهتره بگم هر مدل ذهنی برای تو را هم، از همان اول میشود دید. برخی انگار آمده اند تا الگویی از نوشتن کاریزماتیک را ببینی! و برخی را باید بیشتر بشناسی تا بتوانی کامنتت رو پیدا کنی. حس به هر نویسنده هم مثل تصویر ماتی میماند که ماتی نتوانسته زشتی یا زیباییش را از دیدت مخفی کند.
امروز وقتی پست امیرمحمد رو میخواندم، به خودم گفتم واقعا حجم زیبایی رو که حس میکنی فقط از نوشته ی الان نیست، برآیند زیبایی نوشته های قبلی یا شناخت قبلی هم هست، که نقشش پررنگ تره.
و بعضی وبلاگ ها هم هست، که ترافیک بالایی هم دارن، اما چندتا نیمه پاراگراف که میخونی، حست خوب نیست برای ادامه؛ نه بخاطر خود نوشته، به خاطر مدل ذهنی نویسنده. حسی را که با دیدن درد کشیدن کسی آزارت میدهد، با خواندنِ نوشته هایش تجربه میکنی. و وقتی میبینی پست ها کم هم نیستند، میفهمی کاری ازتو ساخته نیست برای او. شاید بخاطر همین سریع تر خارج میشوی.
نمیدونم شما هم مثل من این حس را که نویسنده در این نوشته اش حَی و آنلاین نیست اما وقتی مینوشته زنده بوده، طی خواندن پست کسی داشته اید یا نه؛ اما وقتی میخوانم و این حسم را به حرفهای کسی میبینم تصویر ذهنی ام از کسانی تداعی میشود که دیگر در بینمان نیستند _ و هر تصویری انگیزاننده ی حسی هست_ بعد این سوال برایم متولد میشود که من چه تصویری میسازم؟ آیا بهترش میکنم؟ مدل اولیه ام را درست کشیده ام یا انقدر کج و کوله هست که زیباترین رنگ ها هم آزاردهنده بودنش را نمیپوشاند؟ میدانم کسانی که تلاشی برای کشیدن تصویر نمیکنند هم تصویری خواهند داشت، اما چشم انواز؟
پ.یاد:به نظر میاد هرکسی برای ترافیک بالاتر هم که شده، وقت نقاشی، بهترین رنگی که آن لحظه توان دیدنش را داشته بر بومش میکشد. یا حداقل کسی که میخواند و میبیند این پیش فرض را دارد. و هر رنگی معلول چیزی/هایی هست و علت می شود برای رنگ های نزدیکش. ولی در نهایت این بوم است که زودتر از رنگها تداعی میشود در خاطرت.
بعدا بیشتر درمورد تصاویر خواهم نوشت.
پ.ن:اگه دری وری مینویسم یا نوشتم به بزرگی خود ببخشید و فراموش کنید. اولِ راهم و لذت در قوطی رنگ ها و کشیدن انگشت بر فرش از فکر به تصاویری که میتوانم چند سال دیگر طراحشان باشم، بیشتر است
درباره این سایت