روزنوشته ها

مقدمه:
مِن بعد، اگر سخنی دیدم یا خودم داشتم که حیفم آمد بالفعل نشود یا بنظرم زیبا بود؛ آنرا با #واژگان طلایی  با شما به اشتراک میگذارم. و گاهی برای اینکه تمرین نوشتن هم کرده باشم، چیزهایی که در ارتباط با آن جملات به ذهنم میرسد و طبیعتا میدانید نظر شخصی ست و خالی از ایراد نیست را مینویسم. خوشحال می‌شوم اگر کامنت شما را هم درمورد همان یک جمله [نه درمورد کامنت من!] بخوانم.

 جمله شماره۱:

پیشرفت یعنی، کار کردن بیشتر از ظرفیت خودت،همین.

khadij

کامنت من:اولی را خودم گفتم!

اگر تجربه داشته باشید که در دوره ای از زندگی، همه چیزتان را پای چیزی بگذارید؛ حتما موافقید که کار ساده ای نیست[بخوانید جذاب و باحال است. کاری که همه انجام میدهند که جذاب نیست!!]. به نظرم از لذتبخش ترین تفریحگاه های مسیر جاهایی هست که کار هایی را میکنید که خودتان یا دیگران فکر میکردند غیرممکن است. غیرممکن های ما نهایت ظرفیت ما را نشان میدهند. با انجام هر غیرممکن، ظرفیت ما تغییر میکند، غیر ممکن های جدید متولد میشوند برای انگیزه بودن. برای اینکه با فتحشان رشد کنیم.

​​​​​​البته باید یادمان باشد، داشتن ظرفیت پایدار و بالاتر، نیازمند زمان بیشتر و تمرین مستمر هست.

+من دفتریدارم که برای نوشتن با دست دیگرم هست. هنوز یادم هست اولین باری که داشتم تمرین میکردم چقدر مبهوت بودم. از خودم میپرسیدم چطور این همه سال، هم قلم داشته ام، هم این یکی دستم را، هم کم نویس نبودم!؛ اما یکبار این کارو امتحان نکردم. (انجام کارهایی که خاصیت خوبی هم ندارند اما جدیدن واسه من واقعا فریبنده هست. البته در وقت اضافه، میخام بگم اهمیت یادگیری کریستالی را هم بخاطر دارم).

این جمله مفاهیم دیگری رو هم گوش زد میکنه:

*بخش پیشرفت: درسته که تخصص و رشته و شغل ها متفاوته، اما حتما موافقید کسی نیست که از بیشتر بودن بدش بیاد.(البته خیلیا از هزینه ش خوششون نمیاد!)

بخش کار کردن : اشاره به اهمیت عملکرد و اجرا. نه صرف نگرش و حرف های زیبا.

بیش از ظرفیتت : ما، منابع، انرژی ما نامحدود نیست، اما نامحدود میتواند رشد کند اگر هزینه اش را بپردازیم. 

​​​​

خُرَّمْ آنْ نَغْمِه کِه مَرْدُمْ.

بنظرم وقتی وبلاگیرو میبینی یا مدتی دنبال میکنی، نسبت به هر وبلاگی و یا فردی که مینویسد، شناخت نسبی و حسی پیدا میکنی که نخی ضعیف یا طنابی قطور میشود برای ادامه flow. زمان بیشتری که از خواندن و دیدن او بگذرد قطر طناب روبه فزونی میرود تا life cycle خودش را کمتر یا همراه با زندگی تو تجربه کند. قدرت کشش هر قلمی یا بهتره بگم هر مدل ذهنی برای تو را هم، از همان اول میشود دید. برخی انگار آمده اند تا الگویی از نوشتن کاریزماتیک را ببینی! و برخی را باید بیشتر بشناسی تا بتوانی کامنتت رو پیدا کنی. حس به هر نویسنده هم مثل تصویر ماتی میماند که ماتی نتوانسته زشتی یا زیباییش را از دیدت مخفی کند.

امروز وقتی پست امیرمحمد رو میخواندم، به خودم گفتم واقعا حجم زیبایی رو که حس میکنی فقط از نوشته ی الان نیست، برآیند زیبایی نوشته های قبلی یا شناخت قبلی هم هست، که نقشش پررنگ تره.

و بعضی وبلاگ ها هم هست، که ترافیک بالایی هم دارن، اما چندتا نیمه پاراگراف که میخونی، حست خوب نیست برای ادامه؛ نه بخاطر خود نوشته، به خاطر مدل ذهنی نویسنده. حسی را که با دیدن درد کشیدن کسی آزارت میدهد، با خواندنِ نوشته هایش تجربه میکنی. و وقتی میبینی پست ها کم هم نیستند، میفهمی کاری ازتو ساخته نیست برای او.‌ شاید بخاطر همین سریع تر خارج میشوی.

نمیدونم شما هم مثل من این حس را که نویسنده در این نوشته اش حَی و آنلاین نیست اما وقتی مینوشته زنده بوده، طی خواندن پست کسی داشته اید یا نه؛ اما وقتی میخوانم و این حسم را به حرفهای کسی میبینم تصویر ذهنی ام از کسانی تداعی میشود که دیگر در بینمان نیستند _ و هر تصویری انگیزاننده ی حسی هست_ بعد این سوال برایم متولد میشود که من چه تصویری میسازم؟ آیا بهترش میکنم؟ مدل اولیه ام را درست کشیده ام یا انقدر کج و کوله هست که زیباترین رنگ ها هم آزاردهنده بودنش را نمیپوشاند؟ میدانم کسانی که تلاشی برای کشیدن تصویر نمیکنند هم تصویری خواهند داشت، اما چشم انواز؟

پ.یاد:به نظر میاد هرکسی برای ترافیک بالاتر هم که شده، وقت نقاشی، بهترین رنگی که آن لحظه توان دیدنش را داشته بر بومش میکشد. یا حداقل کسی که میخواند و میبیند این پیش فرض را دارد. و هر رنگی معلول چیزی/هایی هست و علت می شود برای رنگ های نزدیکش. ولی در نهایت این بوم است که زودتر از رنگها تداعی میشود در خاطرت.

بعدا بیشتر درمورد تصاویر خواهم نوشت.

پ.ن:اگه دری وری مینویسم یا نوشتم به بزرگی خود ببخشید و فراموش کنید. اولِ راهم و لذت در قوطی رنگ ها و کشیدن انگشت بر فرش از فکر به تصاویری که میتوانم چند سال دیگر طراحشان باشم، بیشتر است